Mijn vrouw was weer een weekje met een vriendin naar Maspolomas. Het was de periode dat we tijdelijk in Hoorn woonde. Wat het wonen daar heel plezierig maakte was het feit dat je onbekend bent voor iedereen. Dus kon ik als Maaike vaak makkelijk en ongezien de deur uit. Voor mij was het in die periode toch wel erg fijn als ik als Maaike ook zo overdag door de nieuwbouw wijk van de Grote Waal kon lopen. Ik probeerde wel niet op al te drukke plaatsen te zijn. Maar ik weet ook nog goed toen ik een keer mooi opgemaakt was bij Travisage en compleet met nieuwe pruik en kleertjes het grote winkelcentrum in ging. Dit winkelcentrum was op 110 meter van ons tijdelijke appartement.

Op een mooi avond had ik me weer mooi opgemaakt en een mooi jurk aan gedaan. Maar wat heb je daar aan als niemand je ziet. Ik had weer enorm de behoefte om me te laten zien. Ik besloot compleet op mijn hoge pumps de winkelstraat van Hoorn te bezoeken. Het is best nog een aardig eindje lopen vanaf de Grote Waal naar het centrum. Dus om even goed te lopen had ik ook mijn open slippers mee. Maar bij het centrum aangekomen de slippers verwisselen voor de hoge hakken. Wat klinkt dat mooi op de trottoir tegels. Het was avond dus maar weinig mensen in de normaal drukke winkelstraat het Grote Noord. Maar wat heerlijk om daar als vrouw in de mooie etalages van de modezaken te kunnen kijken. Natuurlijk kom ik mensen tegen, maar niemand die me opvallend blijft aan of nakijken. Ik probeer natuurlijk wat selfies van me te maken. Achteraf is er maar eentje gelukt. (zie foto) Als ik besluit weer terug te lopen valt het me op dat aan de overkant van me enkel buitenlandse jongens gelijk met me blijven oplopen. Ik hoorde hard praten en lachen en begrijp al snel dat ze mij in vizier hebben. Maar ik blijf keurig rechtop lopen en mijn hakjes tikte er lustig op los. Ik voel me nog veilig in de winkelstraat. Als ik het Breed op loop richting de Vale Hen blijven ze me volgen. Ik begin nu toch erg onrustig te worden want ik moet nog wel een flink eind lopen voordat ik veilig thuis kan zijn. Ik hoorde ze steeds dichter bij me komen. Aan het eind van dit grote plein moet ik oversteken naar de wijk van de Grote Waal. Staan ze me met 5 man aan de overkant van de weg me op te wachten. Ik denk weglopen heeft geen zin. Ik stap recht op hun af en groet hun vriendelijk. Ik vraag of ze echt zien dat ik geen echte vrouw ben. Ze staan wat te ginnegappen en ik vraag of ze me mooi vinden. Aarzelend wordt er wat geknikt. 1 van de jongens is wat brutaler en vraagt of ik getrouwd ben. Ik antwoord van wel en dat mijn vrouw me ook mooi vind ondertussen loop ik langzaam door. De ene jongen blijft me volgen terwijl de andere 4 naar de overkant van de weg meelopen. De jongen die nu gewoon naast me loopt vraagt me veel en ik antwoord op alles heel eerlijk. Ik vind het nu zelf wel leuk want het is ook nog eens een mooie jongen. Natuurlijk wordt er over en weer van alles geschreeuwd waarvan ik niets versta. Maar zo komen we op de afslag naar mijn appartement. Ik vraag hen of hij zin heeft op bij mij wat te drinken. Maar dat durft hij toch niet en rent weer terug naar zijn vrienden. In eerste instantie dacht ik toen ze me op stonden te wachten dat het wel eens raar af kon lopen. Er waren ook geen andere mensen in de omgeving. Maar toen ik de voordeur achter me dicht had gedaan heb ik toch nog een paar keer door het raam gekeken of de jongen toch nog zich zelf bedacht had.